Wszystko to piszę za przyczyną osobistego uczestnictwa w sobotnim zgromadzeniu na Pl. Bankowym. Dlaczego tam poszedłem? Uznałem, że tam jest moje miejsce i że dołożę jedną więcej osobę do listy obecności. Czy zatem utożsamiam się ideowo z Platformą Obywatelską, która tę imprezę organizowała? Nie dokonałem nigdy szczegółowego przeglądu składowych części mojej ideowości. Trochę z grubsza wiem, co mi jest bliskie, o czym marzę, czego chciałbym dla swoich wnuków. Wyraźniej nieco czuję w jakich butach chodzi mi się wygodnie. Dość dokładnie wiem i czuję, co mi sprawia przykrość, co mnie martwi, czego się obawiam. Pewnie mam na to jakieś dowody, autorów, artykuły, cytaty i obrazy, ale wolałbym nie musieć uprawiać przy ich pomocy szermierki na poglądy. Zdaje mi się bowiem, trochę jak Byczkowi Fernando / a jednak/, że wąchanie kwiatków na łące jest lepsze niż starcie z matadorem. Tak, tak, rozumiem, że kiedy nie ma się alternatywy, trzeba umieć sprostać sytuacji. Tu jest miejsce na postawy moralne i oceny czynów, słów a nawet myśli.
Dużo się dziś mówi o tzw. postprawdzie z jednej strony, a radykalnie nastroszonej ideologii z drugiej. Jedno i drugie wydaje się realne mimo swej jawnej karykaturalności. Jak się mam znaleźć w tych realiach. Mówię swoim uczniom w szkole, że interesują mnie w procesie nauczania tylko dwie rzeczy. Uwyraźnić cud istnienia w świecie, to jedna. Drugą jest umiejętność takiego formułowania informacji, by trafiała ona do odbiorcy. Oczywiście obejmuje to również stan mojej gotowości jako odbiorcy na przyjęcie informacji. A zatem, co i po co przyjmować, co i dlaczego odrzucać. Co samemu wysyłać w przestrzeń i do kogo?
Zabrałem na Plac Bankowy aparat fotograficzny. Chciałem zanotować to, co da się wyczytać w twarzach ludzi tam zebranych. Przyznaję, chciałem poszukać śladów tej nienawiści do obecnej władzy, o której zdarza mi się tu i tam /gdzie? konkrety! konkrety!/ usłyszeć.
Podobnie jak Tomasz Łączyński, z którym znam się nie tylko z Facebooka, nie przepadam za wielkimi zgromadzeniami. On też tam był i choć się nie widzieliśmy, dobrze że byliśmy obaj.
